Είναι ιδιαίτερα συχνό πλέον, όταν παραβρίσκομαι σε μία παρέα που δεν αλληλοεπιδράμε συχνά, κάπως μέσα στην κουβέντα να αναφέρεται ο θηλασμός και να με κοιτάνε έκπληκτοι και να μου λένε «Ακόμα θηλάζεις; Πόσο είναι τώρα το παιδί;». Ομολογώ ότι αν και σπάνια έχω έρθει σε δύσκολη θέση με την υπόλοιπη συζήτηση, καθώς τις περισσότερες φορές συνεχίζεται με το «Μπράβο!», «Το καλύτερο δώρο είναι αυτό», «Παίρνει πολλά αντισώματα» κτλ, καταγράφεται στο δικό μου υποσυνείδητο και κάποιες φορές αναρωτιέμαι και εγώ «ως πότε θα θηλάζω;».
Σε αυτές τις σκέψεις μπήκα πρώτη φορά μόλις μου ήρθε η πρώτη περίοδος μετά τον τοκετό μου. Τους πρώτους 16 μήνες δεν είχα περίοδο. Σε συζήτηση που είχα με το γυναικολόγο μου, μου είχε πει «Το σώμα σου εκκρίνει ορμόνες ώστε όλη σου η προσοχή να είναι στραμμένη στο μωρό σου και να μην επιτρέψει τον ερχομό ενός νέου μέλους». Η αλήθεια είναι, ότι με το παρελθόν που είχα, τον μικρό μου δεν τον άφηνα από κοντά μου λεπτό. Παντού μαζί και ο θηλασμός από το μεγαλύτερό μου στοίχημα, έγινε σανίδα σωτηρίας μου για τα πάντα. Οπότε αυτά τα λόγια είχαν δράσει ανακουφιστικά μέσα μου! Κάπως σκεφτόμουν ότι το σώμα μου ξέρει καλύτερα από εμένα. Μόλις λοιπόν είδα το πρώτο αίμα στο χαρτί της τουαλέτας, πάγωσα. Ένιωσα ότι αυτή τη φορά το σώμα μου προσπαθεί να μου πει ότι είναι έτοιμο για ένα νέο μέλος, ότι αυτό το μήνυμα έμμεσα το έχει πάρει από το παιδί μου (γιατί αυτοί οι δύο έχουν μάθει να επικοινωνούν πολύ καλύτερα απ’ ότι εγώ με τον καθένα απ’ αυτούς ξεχωριστά), και την ίδια στιγμή εγώ δεν ήμουν καθόλου έτοιμη.
Παρατηρώ! Αυτό κάνω πάντα στη ζωή μου άλλωστε! Έτσι ορίζω τα βήματά μου! Εκεί λοιπόν μέσα στη φρίκη του «πρέπει το παιδί μου να απογαλακτιστεί», άρχισα να παρατηρώ περισσότερο τη συχνότητα, την αιτία και το συναίσθημα του θηλασμού.
Όταν βρισκόμαστε μαζί, στον ίδιο χώρο, χωρίς άλλα παιδάκια τριγύρω, μπορεί να με θηλάσει με εκατοντάδες αφορμές. Επειδή πεινάει, επειδή διψάει, επειδή βαρέθηκε να παίζει, επειδή κάποιος ενήλικας με απασχολεί, επειδή έχει ένταση και θέλει να χαλαρώσει, επειδή έπεσε και μόνο έτσι θα σταματήσει να πονάει, επειδή απλά έτσι!
Πηγαίνοντας σχολείο, θα ήμασταν χώρια για σχεδόν 8 ώρες. Αυτό δεν είχε συμβεί ξανά. Σκεφτόμουν πως θα κοιμηθεί; Δεν τον έχω κοιμησεί με άλλο τρόπο εκτός από αυτό! Αν δεν χορτάσει; Πως θα καλύψει τις έξτρα ανάγκες; Δεν άργησα να πάρω τις απαντήσεις μου. Το μικρό μου από την πρώτη κι όλας μέρα, τρώει όλο του το φαγητό στο σχολείο. Πολλές φορές μάλιστα τρώει και διπλή μερίδα. Κοιμάται επίσης μόνος του κάθε μεσημέρι. Ούτε κούνημα, ούτε νανούρισμα χρειάζεται. Μόλις όμως πάω να τον πάρω, δεν προλαβαίνω να φτάσω καν στο αμάξι, γιατί μου σηκώνει τις μπλούζες, παραπονιέται, φωνάζει, γιατί αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να χαλαρώσει πίνοντας γάλα. Γυρνώντας σπίτι πάντα θα ετοιμάσω κάτι για να φάμε. Όμως πάλι δεν το τρώει ποτέ όλο. Και το βράδυ, δεν υπάρχει περίπτωση να κοιμηθεί αν δεν θηλάσει. Και όσες φορές και να ξυπνήσει, και πιστέψτε με είναι πολλές, πάντα για να κοιμηθεί θα θέλει να θηλάσει.
Είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι από εσάς, θα σκεφτείτε ότι το παιδί έχει στείλει ξεκάθαρα μηνύματα ότι μπορεί και χωρίς να πιει το γάλα της μαμάς του πλέον. Ότι με έχει συνδυάσει με αυτό και γι’ αυτό το εκμεταλλεύεται. Ότι με όλους του άλλους μπορεί να είναι ένα διαφορετικό και ένα ανεξάρτητο παιδί και ότι εγώ έχω το πρόβλημα που τον κρατάω πίσω! Δεν θέλω να σας πω ψέματα! Είναι και δικές μου σκέψεις κάποιες από αυτές! Και είναι πολλές οι φορές που σκέφτομαι για ποιον το κάνω τελικά, για εκείνον ή για μένα;
Μετά από πολλή σκέψη λοιπόν και εσωτερική αναζήτηση, κατέληξα ότι το κάνω και για τους δύο μας.
Κάθε φορά που θηλάζω τον μικρό μου τα σώματά μας ακουμπάνε, τον παίρνω αγκαλιά, οι καρδιακοί μας παλμοί πέφτουν, ηρεμούμε, χαλαρώνουμε. Είναι η στιγμή μας. Η φωλιά μας. Ο τρόπος μας να ανταλλάξουμε χάδια, να τον φιλήσω στο μέτωπο και να του στρώσω τα μαλλιά χωρίς να δείξει δυσαρέσκεια. Είναι ο τρόπος μου να τον ηρεμήσω από κάτι που τον έχει αποδιοργανώσει. Βρίσκουμε το κέντρο μας. Κάνουμε ένα reset και ξεκινάμε από εκεί που τα αφήσαμε όλα με άλλη διάθεση.
Δεν εννοώ ότι με αυτή την επιλογή όλα είναι πιο εύκολα. Δεν είναι σίγουρα. Έχω στο μυαλό μου ότι οι τόσο συχνές νυχτερινές αφυπνίσεις μπορεί να οφείλονται στο θηλασμό. Συνεχίζω να μη μπορώ να βάλω ό,τι ρούχο θέλω. Όλα θα πρέπει να ξεκουμπώνουν ή να ανεβαίνουν ή να κατεβαίνουν έτσι ώστε να θηλάσω. Δεν μπορώ να πιω αλκοόλ και να πάω να την πέσω για ύπνο ήρεμη ότι δεν θα χρειαστεί να θηλάσω για κανένα δίωρο τουλάχιστον. Ο θηλασμός δρα περιοριστικά και δεσμευτικά και καταλαβαίνω πολλές γυναίκες που θα αποθηλάσουν γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, γιατί έχουν ανάγκη να ανεξαρτητοποιηθούν πρώτα αυτές και μετά τα παιδιά του.
Στη δική μου περίπτωση λοιπόν, αν και σε στιγμές εξάντλησης ή σε στιγμές που νιώθω ότι έχει παραγίνει μεγάλη η συχνότητα, φλερτάρω με την ιδέα να κόψω το θηλασμό, έρχονται όλες οι υπόλοιπες στιγμές και σκεπάζουν για λίγο αυτή τη σκέψη.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτή η διαδικασία του θηλασμού χρειάστηκε εξαρχής δύο άτομα για να ξεκινήσει. Και έπρεπε να θέλουν και οι δύο για να συνεχιστεί. Η μισή δουλειά είχε γίνει εξ αρχής. Ο ένας, το μωρό δηλαδή, ήθελε. Αν ήθελε και οι συνθήκες ήταν ιδανικές και ακολουθούσε και ο άλλος, δηλαδή η μητέρα, είχαμε 100% επιτυχία. Με την ίδια ακριβώς λογική λοιπόν, ο χρόνος θηλασμού αλλά και η στιγμή αποθηλασμού, είναι κάτι που πάλι αφορά αυτούς τους δύο. Πρέπει να είναι και οι δύο έτοιμοι να συμβεί και κανένας άλλος δεν θα έπρεπε να έχει λόγο σε αυτό.
Αν εμένα το παιδί μου, έρχεται το σαββατοκύριακο και δεν έχει φάει τίποτα αλλά αντ’ αυτού με θηλάζει όλη μέρα και όλη νύχτα τι θα πρέπει να κάνω; Θα πρέπει να του πω, «μια χαρά τα καταφέρνεις και μόνος σου στο σχολείο. Τι θες τώρα από εμένα;». Προφανώς, το παιδί μου με αυτό τον τρόπο μπορεί να μου δείξει το «σε έχω ανάγκη», «μου έλειψες», «θέλω κι άλλο χρόνο μαζί σου», «θέλω την προσοχή σου», «σ’ αγαπώ». Δεν έχει τρόπο να εκφράσει τα συναισθήματά του. Δεν ξέρει καν τι είναι αυτό που νιώθει. Και εγώ που είμαι στην πλεονεκτική θέση να αναγνωρίζω τα δικά μου συναισθήματα, δεν θα έπρεπε να αδιαφορώ για αυτά του παιδιού μου.
Πέρα λοιπόν από όλα αυτά τα οφέλη που έχουμε ακούσει τόσες φορές για τον θηλασμό αλλά και για τον παρατεταμένο θηλασμό όπως είναι την ενίσχυση του ανοσοποιητικού, το μεγαλύτερο iq του παιδιού, τη μειωμένη πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου του μαστού στη μητέρα, τη μειωμένη πιθανότητα εμφάνισης αλλεργιών στα παιδιά και πολλά άλλα, δεν θα πρέπει να εστιάζουμε μόνο σε αυτά που είναι ερευνητικές αποδείξεις. Θα πρέπει πριν απ’ όλα, να κοιτάξουμε μέσα μας, να δούμε τι στο καλό είναι αυτό που εμείς νιώθουμε. Τι είναι αυτό που το παιδί μας προσπαθεί να επικοινωνήσει και να ορίσουμε αυτό το επόμενο βήμα μαζί. Δεν υπάρχει τίποτα εγγενώς κακό με το να θηλάζεις ένα παιδί για περισσότερο από ένα χρόνο, εάν ευθυγραμμίζεται με τις ανάγκες και τις προτιμήσεις της μητέρας και του παιδιού. Η απόφαση διακοπής του θηλασμού πρέπει να βασίζεται στο τι είναι καλύτερο τόσο για τη μητέρα όσο και για το παιδί, λαμβάνοντας υπόψη τη σωματική και συναισθηματική τους ευεξία. Είναι μια προσωπική επιλογή που πρέπει να γίνει χωρίς κρίση ή πίεση από τους
