Μη μου πείτε ότι δεν έχετε βρεθεί με μία καρτούλα στο χέρι, να σκέφτεστε τι να γράψετε για να ευχηθείτε σε κάποιον. Μπορεί η ευχή να αφορά ένα γάμο, μία γιορτή, ή και τον ερχομό ενός παιδιού. Τις περισσότερες φορές όμως θα ανακυκλώσουμε τις ευχές που έχουμε ακούσει και υπάρχουν εδώ και εκατομμύρια χρόνια αλλά στην πορεία, από τις τόσες φορές που τις είπαμε και τις ακούσαμε, έχασαν την πραγματική τους σημασία, τη δύναμή τους και τη ρίζα της σύλληψής τους.
Γενικά, η γέννηση μιας ευχής έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη κουλτούρα, την παράδοση και την επιθυμία να εκφράσουμε καλή θέληση, να γιορτάσουμε ιδιαίτερες στιγμές και να παρέχουμε υποστήριξη και ενθάρρυνση στους άλλους κατά τη διάρκεια διαφόρων γεγονότων της ζωής. Τέλος, οι ευχές μπορούν να έχουν διαφορετικές έννοιες και να εξυπηρετούν διαφορετικούς σκοπούς ανάλογα με το πλαίσιο και το πολιτισμικό υπόβαθρο.
Το να εύχεσαι ,είναι ένας τρόπος να εκφράσεις τις καλές προθέσεις και τις ελπίδες σου για το μέλλον κάποιου. Δείχνει ότι νοιάζεσαι για την ευτυχία, την επιτυχία και την ευημερία του. Σε περιόδους δυσκολίας ή προκλήσεων, η προσφορά ευχών μπορεί να δώσει μία συναισθηματική υποστήριξη. Ουσιαστικά λες σε αυτόν που τον αφορά η ευχή σου ότι δεν είναι μόνος του και ότι οι άλλοι τον σκέφτονται. Κάποιες ευχές κρύβουν την ελπίδα για ευλογία και κάποιες έχουν στόχο να διώξουν την αρνητική ενέργεια και στη θέση τους να έρθει το καλό.
Ποιος άραγε λοιπόν από εσάς αναρωτήθηκε τι κρύβει η ευχή «καλή ανάρρωση» στη νέα μαμά; Εμένα μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω την ουσιαστική έννοια αυτής της φράσης που ουκ ολίγες φορές αναπαρήγαγα χωρίς να σκεφτώ γιατί. Τι πάει να πει καλή ανάρρωση; Μήπως είναι άρρωστη; Είναι αρρώστια η μητρότητα; Χρειάζεται κάποια φαρμακευτική αγωγή;
Η ανάρρωση μετά τον τοκετό, γνωστή και ως περίοδος λοχείας, περιλαμβάνει πολλά
στάδια, καθώς το σώμα της γυναίκας επιστρέφει σταδιακά στην κατάσταση πριν από την εγκυμοσύνη.
Αρχικά νόμιζα ότι η περίοδος της λοχείας είναι μόνο αυτές οι σαράντα μέρες που πρέπει να μείνουμε σπίτι και έχουμε τα λόχεια. Τώρα που ξέρω ότι αυτή η περίοδος μπορεί να διαρκέσει και πάνω από έτος, γελάω.
Οι επιστήμονες θα σου μιλήσουν για αυτό που συμβαίνει σε όλες μας. Πονάς γιατί συσπάτε και μικραίνει η μήτρα σου. Έχεις αίμα επειδή δημιουργήθηκε τραύμα στη μήτρα από τη γέννηση του πλακούντα. Κλείνει το τραύμα, τέρμα το αίμα, περνάει κανένα δίμηνο και είσαι πάλι έτοιμη για την πραγματική ζωή. Κάποιοι σου λένε να κάνεις και γυμναστική αν θες!
Ακόμη και αν κάποιος σου μίλησε για τη νέα πραγματικότητα, ακόμα και αν ήξερες ότι οι ορμόνες σου θα χορεύουν πεντοζάλη, ποτέ, ποτέ, δεν είσαι προετοιμασμένος για αυτό που έρχεται. Ποιος μου μίλησε για τη διάταση κοιλιακών, για το τραυματισμένο περίνεο, για τις αιμορροΐδες, για το πότε θα σταματήσεις να νιώθεις μουδιασμένη την περιοχή στην οποία σου έγινε η καισαρική τομή;
Είναι τόσα πολλά αυτά που περιλαμβάνει η περίοδος λοχείας, και είναι τόσο διαφορετικά αυτά που μπορεί να ζήσει η κάθε γυναίκα που θα ήταν άδικο να τσουβαλιάσουμε όλες αυτές τις εμπειρίες σε μία περίοδο συγκεκριμένων ημερών με μόνα κριτήρια τα γυναικολογικά.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις γυναικών που έχουν ζήσει παραπάνω από έναν τοκετούς αλλά είχαν εντελώς διαφορετική ανάρρωση. Για την ακρίβεια οι δικοί μου τοκετοί ήταν τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, που όρισαν και την εκ διαμέτρου αντίθετη περίοδο λοχείας μου.
Ο πρώτος μου τοκετός έγινε με καισαρική τομή. Παρά το γεγονός ότι υπήρχε η δυνατότητα να γεννήσω φυσιολογικά, καθώς είχα τελεία διαστολή, η τότε γιατρός μου θεώρησε σωστότερο να γίνει ένα χειρουργείο καισαρικής. Πρέπει να πω ότι ενώ πολλά στην παρούσα στιγμή συνετέλεσαν στο να έχω μία καταρρακωμένη ψυχολογία, (πρόωρος τοκετός, αποχωρισμός των παιδιών μου χωρίς να τα δω, σημαντική πιθανότητα να μην καταφέρουν να ζήσουν, ενοχές που το σώμα μου δεν κατάφερε να φτάσει την εγκυμοσύνη μου μέχρι το τέλος), είχε προστεθεί και η μεγάλη μου αποστροφή για την καισαρική τομή.
Δεν ξέρω αν δεν με είχε πιάσει πλήρως η αναισθησία, αλλά ένιωθα τα κοψίματα, ένιωθα την πίεση και τα δάκρυά μου ήταν ποτάμι στα μάτια μου.
Πηγαίνοντας στο δωμάτιο οι πόνοι μου ήταν φρικτοί. Μου ήταν αδύνατο να σηκωθώ, έκανα πέντε μέρες πυρετό, δεν μπορούσαν να μου βρουν φλέβες από τα πολλά τρυπήματα και τις αντιβιώσεις που είχα πάρει. Στο μπάνιο πήγαινα με τον άντρα μου ο οποίος με βοηθούσε να αλλάξω σερβιέτα, να κάνω μπάνιο, να σκουπιστώ, να φάω. Ήμουν πλήρως εξαρτημένη από εκείνον. Πηγαίνοντας στο σπίτι, θυμάμαι να λέω ψέματα σε όλους ότι είμαι καλά, να κάνω πλάκα, να βάζω μουσική εμψυχωτική, να τους διαβεβαιώνω ότι όλα θα πάνε καλά με τα παιδιά μας, ενώ την ίδια στιγμή το σώμα μου μαρτυρούσε την αλήθεια. Κοιμόμουν βαριά, έτρωγα πολύ και κυρίως ζυμάρια και ζάχαρη, δεν είχα διάθεση να κάνω μπάνιο, έκανα θήλαστρο ανά τρεις ώρες αλλά μέσα μου το θεωρούσα μάταιο. Πήγαινα κάθε μέρα να βλέπω τα μωρά μου, αλλά κάθε μέρα πέθαινα μέσα μου και λίγο παραπάνω.
Μου δίνανε φίλοι τηλέφωνα για ψυχολογική υποστήριξη και τους έλεγα «ναι ναι ξέρω ότι το χρειάζομαι, αλλά αυτή τη στιγμή προτεραιότητα έχουν τα παιδιά μου.» Θυμάμαι χαρακτηριστικά να λέω ότι θα ήμουν αχάριστη αν έλεγα ότι εγώ περνάω δύσκολα, όταν δύο μικροσκοπικά πλάσματα, μόλις 420 γραμμάρια, παλεύουν για να ζήσουν σε έναν κόσμο άνισο. Έτσι κάπως πέρασαν οι πρώτοι εννέα μήνες από τη στιγμή που έχασα τελικά και τα δύο μου παιδιά. Την ίδια στιγμή ήμουν ξανά τριών μηνών έγκυος.
Φαντάζομαι κάποιοι από εσάς εύλογα θα αναρωτηθείτε πώς με όλα όσα συνέβαιναν στις ζωές μας, είχαμε όρεξη για σεξουαλική επαφή. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρχε όρεξη! Υπήρχε φόβος. Ότι αυτό που μας συνέβη θα μας στιγματίσει, θα όριζε τις ζωές μας και ότι ίσως χάσουμε και ο ένας το άλλο για πάντα. Ήρθαμε σε επαφή μία φορά. Μαγκωμένοι, με κάποιες ενοχές, με άγχος. Αυτή όμως η κάπως άχαρη μοναδική φορά ήταν αρκετή για να μείνω ξανά έγκυος και να ξεκινήσω ένα νέο ταξίδι.
Σε αυτή την εγκυμοσύνη δεν σταμάτησα να φοβάμαι μη ξανασυμβεί το ίδιο. Μέχρι που γέννησα με τον τρόπο που ήθελα, με την ομάδα που ήθελα, με τον άντρα μου δίπλα.
Δεν έκανα επισκληρίδιο, γέννησα φυσιολογικά μετά από καισαρική τομή σε διάστημα μόλις 15 μηνών από τον τελευταίο μου τοκετό. Πήρα το παιδί μου αγκαλιά αμέσως και μείναμε έτσι για τουλάχιστον μία ώρα. Λυτρώθηκα και επούλωσα τις πληγές μου.
Αυτά μόνο ήταν αρκετά για να έχω μία διαφορετική ανάρρωση. Μπορούσα να σηκωθώ και να περπατήσω μόλις γέννησα. Για την ακρίβεια δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ήρθε ο τραυματιοφορέας να με πάρει, να με σηκώσει να με μεταφέρει και να με βάλει σηκωτή στο κρεβάτι του δωματίου όταν θα μπορούσα να πάω και μόνη μου από τα σκαλιά. Δεν είχα πόνους, παρά μόνο όταν η μήτρα μου έκανε συσπάσεις κάθε φορά που θήλαζα ή κρατούσα το μωρό μου αγκαλιά. Γύρισα σπίτι πραγματικά χαρούμενη και ευλογημένη πια που όλα πήγαν καλά, με τη συνειδητοποίηση πλέον ότι τα στραβά στη ζωή μου, απλά ΈΤΥΧΑΝ. Με αγκάλιασα ξανά, με αγάπησα ξανά και γνώρισα τη γονεϊκότητα από μία διαφορετική σκοπιά.
Σήμερα, δύο χρόνια μετά, έχω ακόμα 7 κιλά παραπάνω. Μόλις πριν δύο μήνες ξεκίνησα να κάνω πάλι γυμναστική, κουρεύτηκα και άφησα για ένα ολόκληρο βράδυ το παιδί μου να κοιμηθεί με τη γιαγιά του. Ακόμα δεν είμαι ο άνθρωπος που ήμουν πριν. Δεν μιλάω με τον ίδιο τρόπο, δεν σκέφτομαι με τον ίδιο τρόπο, δεν κοιμάμαι σίγουρα με τον ίδιο τρόπο, δεν περνάω καλά με τον ίδιο τρόπο και γενικά δεν είμαι και ούτε πρόκειται να γίνω ξανά ο ίδιος άνθρωπος. Εξελίχθηκα σε κάτι ανώτερο. Είμαι μαμά!
Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβει κανείς αν δεν το έχει βιώσει ο ίδιος. Πολλές φορές βρισκόμαστε και σε παρόμοιες συνθήκες αλλά δεν τα αντιμετωπίζουμε όλα με τον ίδιο τρόπο. Δεν σκεφτόμαστε τη δύναμη των λέξεων. Έχουμε αυτοματοποιημένες φράσεις, αυτοματοποιημένες κινήσεις και υπολειπόμαστε σημαντικά της εν συναίσθησης.
Εγώ νιώθω ότι το πήρα το μάθημά μου. Όποτε βρίσκομαι με ένα χαρτάκι και ένα στυλό στο χέρι, καλούμενη να γράψω μία ευχή, προσπαθώ να σκεφτώ κάτι δικό μου. Κάτι που να έχω διαλέξει την ενέργεια των λέξεων και να τη μεταφέρω πραγματικά και ουσιαστικά σε αυτόν που απευθύνομαι. Δεν έχει σημασία αν θα είναι κάτι βαθυστόχαστο ή κάτι πρωτότυπο, αυτό που έχει σημασία είναι να είναι πραγματικό, να είναι «εμείς»!
