Πόσα ακόμη ταμπού για μια οικογένεια;

Πόσα ακόμη ταμπού για μια οικογένεια;

Ξέρεις τι γίνεται. Ο κόσμος πάντα έχει τη διάθεση να μιλήσει και να πει τη γνώμη του. Και όταν μιλάει, πάντα το κάνει με διάθεση να ακουστεί. Μπορεί να ακουστεί από έναν που βρίσκεται απέναντί του, μπορεί να ακουστεί από μία παρέα ανθρώπων και μπορεί να τύχει να ακουστεί και από ένα κράτος ολόκληρο. Αυτό που συμβαίνει όμως στην κάθε περίπτωση είναι ότι αυτός που ακούει, αποφασίζει το μέγεθος της ταύτισης που νιώθει με όσα λέγονται και θα υπάρξει και μία μερίδα κοινού, που δυστυχώς ακόμη είναι σημαντικά μικρότερη, που θα προσπαθήσει να μετατρέψει αυτά τα λόγια σε συναίσθημα κάποιου άλλου. Μπορεί να μη τον αφορά αυτό που ακούει, μπορεί να μη το έχει βιώσει ο ίδιος, αλλά μπορεί να φοβάται ότι το έχει βιώσει κάποιος που αγαπάει ή μπορεί να το βιώσει το ίδιο του το παιδί στο μέλλον.

baby and son

Αυτή είμαι εγώ λοιπόν. Ξέρω ελάχιστα για την ομοφυλοφιλία, για τους trans τη Loakti κοινότητα, προσπαθώ να ακούω όποτε μου δίνεται η αφορμή, αλλά δεν τα καταλαβαίνω όλα και δεν ταυτίζομαι με όλα. Ήδη όμως από τη στιγμή που αποφάσισα να μπω στη διαδικασία να προσπαθήσω να κάνω ένα παιδί, άρχισα να αναθεωρώ αστεία που έκανα παλιότερα, βλέμματα που έριχνα στο δρόμο, φράσεις που αναπαρήγαγα, γιατί ξαφνικά αποφάσισα να αρχίσω να πλέκω το δίχτυ ασφαλείας του παιδιού που θα ήθελα να φέρω στον κόσμο!

Και ενώ λοιπόν δεν έχω πονέσει εγώ, δεν έχει χρειαστεί να προστατέψω κάποιον δικό μου, δεν έχει προκύψει η ανάγκη να αγαπήσω για περισσότερους από έναν ανθρώπους, ξέρω ότι κάπου εκεί έξω αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν. Αυτοί οι άνθρωποι άκουσαν τη δήλωση κάποιου και πριν προλάβουν καν να σκεφτούν «τι είπε», η σκέψη τους δίπλωσε σαν μωρό σε εμβρυακή στάση μέσα στη βοή ενός όχλου, που ζητωκραύγαζε και χειροκροτούσε.

Κάποιοι άνθρωποι θυμώνουν, και αυτό είναι το πιο εύκολο συναίσθημα που δείχνει κανείς. Βρίζουν, φωνάζουν, ειρωνεύονται. Και κάτω από αυτό ποιος κοιτάει; Ποιος αναρωτήθηκε τι κρύβεται πίσω από το προφανές; Θες να σου πω τι πιστεύω εγώ; Πόνος και φόβος! Και θα μου πεις, φίλε μου, όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται. Δεν μίλησε για σένα, μίλησε για κάποιον συγκεκριμένο. Δεν θα πρέπει να σε αφορά. Δεν θα πρέπει να καθρεφτίζεις τα λεγόμενα κάποιου πάνω σου και να πληγώνεσαι!

Για να κάνουμε λοιπόν ένα πείραμα. Αν πω «ο κόσμος», σίγουρα σε συμπεριλαμβάνω αλλά είναι αρκετά χαοτικό για να σε βρω. Αν πω «οι γυναίκες», συνεχίζει να είναι τεράστιο το κοινό στο οποίο μπορείς να απευθύνεσαι αλλά σίγουρα πλέον ανήκεις κάπου, αν πω «κοντές, χοντρές, ξανθές γυναίκες», συνεχίζεις να ανήκεις σε μία μεγάλη ομάδα ανθρώπων αλλά έχω την αίσθηση ότι το βλέμμα μας κάπου θα συναντηθεί. Αν λοιπόν πεις «πούστης» και το δικό μου το παιδί είναι «πούστης», αυτόματα έχω την αίσθηση ότι απευθύνεσαι και στο παιδί μου.

Και ξέρεις ποια είναι η θεμελιώδης διαφορά μας; Ότι αυτό το παιδί, έχω προσπαθήσει πάρα πολύ για να τον κάνω να νιώθει ασφαλής, ευπρόσδεκτος, αρκετός, όμορφος, αυθεντικός, ευγενικός, χαρούμενος, άνθρωπος, για να έρχεσαι εσύ να τα σκεπάζεις όλα αυτά με ένα «πούστης».

Όχι. Αρκετά. Αρκετό πόνο προκαλέσατε όλοι σας. Αρκετά μιλήσατε για όσα δεν θελήσατε ποτέ να καταλάβετε. Αρκετά ντράπηκαν οι λάθος άνθρωποι. Θα πρέπει να έρθει αυτή η στιγμή, που όσα δεν έχουμε συνηθίσει, όσα δεν καταλαβαίνουμε, όσα ανήκουν σε μία μικρότερη κοινότητα, να έχουν τα ίδια δικαιώματα σε ένα δωμάτιο, σε ένα σχολείο, σε μία δουλειά, σε ένα έδρανο.

Προκαλέσατε ήδη αρκετό πόνο! Φτάνει!

1080 1920 Χρυσάνθη Καλεσοπούλου

Χρυσάνθη Καλεσοπούλου

Χρυσάνθη Καλεσοπούλου Διαιτολόγος Διατροφολόγος

Όλα τα άρθρα από : Χρυσάνθη Καλεσοπούλου

    Το όνομά μου είναι . Στείλτε μου στο ή καλέστε με στο .
    Θα ήθελα να επικοινωνήσουμε για:

    Start Typing