Γειά σου,
είμαι η Χρυσάνθη και είμαι μία νέα μαμά ενός αγοριού τεσσεράμισι μηνών. Το νέα έχει την έννοια του καινούργια, αλλά μεταξύ μας, στα 32 είμαι μία χαρά νεότατη και για μαμά.
Άνοιξες αυτό το άρθρο για να διαβάσεις τη δική μου οπτική απέναντι στη γονεϊκότητα ή αλλιώς τη στιγμή που γινόμαστε γονείς. Ίσως εύλογα αναρωτηθείς ¨και τι ξέρει αυτή από γονεϊκότητα? Σχεδόν χθες ήταν που γέννησε¨. Βασικά για ό,τι χιλιόμετρα έγραψε πάνω μου αυτό το ¨χθες¨ γι’ αυτά θα μιλάμε και γι’ αυτό ανυπομονώ να μάθω και τη δική σου εμπειρία. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν!
Στην περίοδο της εγκυμοσύνης μου ήμουν άνεργη, είχα λοιπόν όλο το χρόνο για να διαβάσω αρκετά βιβλία και έρευνες, να ακούσω άλλους γονείς σε βίντεο του YouTube ή Podcast και να μοιραστώ προβληματισμούς και εμπειρίες με συγγενείς. Αυτή ήταν όλη η βιβλιογραφία μου και έτσι πέρασαν οι μήνες. Ένα πρωί λοιπόν, έγινα και εγώ μαμά.
Πάνω κάτω ήμουν προετοιμασμένη για ξενύχτια, κλάματα που δεν θα καταλάβαινα, και συχνούς θηλασμούς, αλλά υποσυνείδητα είχα και στο μυαλό μου και εκείνα τα μωρά στις ταινίες, ναι ξέρεις ποια, αυτά που κοιμούνται όλη την ώρα, και οι μαμάδες είναι στην πένα φτιαγμένες και τσακώνονται με την μπούκλα και τη βλεφαρίδα. Δεν ξέρω εσύ που ανήκεις, αλλά εγώ σίγουρα δεν θα μπορούσα να είμαι η πρωταγωνίστρια!
Απέχει πολύ αυτό που φαντάζεσαι μπροστά σε αυτό που τελικά ζεις. Και δεν εννοώ ότι όλα είναι πιο δύσκολα, αλλά είναι πολύ πιο έντονα. Ανησυχείς πιο πολύ, κοιμάσαι πιο ελαφριά, συνειδητοποιείς ότι αντέχεις με λίγο ύπνο, αγαπάς πιο έντονα και μοναδικά.
Αρχικά το άγχος μου ήταν στο πως θα καταφέρω τη φροντίδα του ομφάλιου λώρου, την αλλαγή της πάνας, το θηλασμό και το μπάνιο. Ο ύπνος ήταν εύκολο κεφάλαιο, καθώς τον πρώτο ενάμιση μήνα το παιδί μόλις έτρωγε κοιμόταν. Το πρόβλημα ήταν αλλού. Είχα διαβάσει ότι τα μωρά είναι πολύ ¨φωνακλάδες¨ στον ύπνο τους. Δεν φανταζόμουν όμως ότι αυτά θα κοιμούνται όσο κάνουν κερκίδα σε αγώνα. Ξυπνούσα για να τον θηλάσω και τον έβλεπα να έχει ακόμα τα μάτια του κλειστά. Οκ έλεγα δεν είναι ακόμα ώρα. Τελικά το παιδί ξυπνούσε μετά από μία ώρα και εγώ ήμουν από πάνω για να βεβαιωθώ ότι όντως κοιμάται.
Γενικά ήμουν τυχερή στο κεφάλαιο ύπνος καθώς το μωρό, ξεχώρισε από νωρίς τη μέρα από τη νύχτα και μου έκανε 4-5 ώρες συνεχόμενο ύπνο το βράδυ. Μετά τη βγάζαμε αγκαλιά στο κρεβάτι και μία θήλαζε μία κοιμόταν. Εκτός από τις μέρες που περνούσαμε κάποιο άλμα ανάπτυξης. Όπως τώρα!! Εκεί δεν υπάρχει ούτε πρόγραμμα, ούτε ύπνος ούτε ξεκούραση. Ευτυχώς για μένα, η εβδομάδα που βρισκόμαστε κάθε φορά, ταυτίζεται με αυτή του μέσου όρου παιδιών με άλμα ανάπτυξης. Έτσι λοιπόν μετριάζω τον εκνευρισμό και την κούρασή μου και τη θέση τους παίρνει η κατανόηση. Κάθε φορά που νιώθω ότι δεν αντέχω, ότι έχω δοκιμάσει τα πάντα και πάλι δεν πιάνουν και ότι ΄θα ήθελα να πάω και εγώ στο δωμάτιό μου να κρυφτώ κάτω από τα σκεπάσματα και να κλαίω, ανασύρω από μέσα μου το συναίσθημα που ένιωσα όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος και τη μαμά που οραματίστηκα ότι θέλω να γίνω. Παίρνω μία βαθιά ανάσα ώστε να μη του περνάω την έντασή μου και κάνω ότι μπορώ μέχρι να τον ηρεμήσω!
Θυμάμαι μία φορά είχα μείνει ξύπνια από τις 00:00 και είχα κοιμηθεί μόλις στις 22:00. Μέχρι το απόγευμα ένιωθα ότι το σώμα μου θα κατέρρεε. Ζήτησα λοιπόν βοήθεια από τον άντρα μου και τη νονά του μικρού μου. Ενώ ήρθαν με περίσσεια διάθεση να βοηθήσουν, το μωρό δεν σταματούσε να κλαίει!. Εγώ δεν μπορούσα να χαλαρώσω να κοιμηθώ και έτσι τον έβγαλαν βόλτα με το καρότσι! Στην ιδέα ότι το μωρό μου έκλαιγε και εγώ δεν ήμουν εκεί να το πάρω αγκαλιά με έκανε να νιώθω απαίσια. Τους έπαιρνα τηλέφωνο κλαίγοντας πια και εγώ και ζητούσα να μου τον φέρουν πίσω γιατί δεν ήμουν έτοιμη να τον αποχωριστώ. Καταλαβαίνω, όλα αυτά ακούγονται κάπως υπερβολικά! Όμως είναι και πολύ αληθινά!
Κάθε μήνας είναι διαφορετικός και έχει διαφορετικά ορόσημα για να αναφέρω. Αρχικά ήταν οι ατελείωτοι θηλασμοί, (θα μιλήσουμε για τον δικό μου σε ένα άλλο άρθρο), τα πρώτα του γελάκια, η πρώτη φορά που έπιασε το παιχνίδι του, η πρώτη φορά που γύρισε, τα μπαμπαλίσματα του κ.α.. Όλα ήταν ένα μικρό θαύμα, που κάθε φορά που συνέβαινε ένιωθα λες και το παιδί μου ανακάλυψε την πενικιλίνη. Νομίζω όλοι οι γονείς παθαίνουμε αυτό που λέω εγώ ¨κουκουβαγιοσύνη¨, πως το παιδί μας είναι το ομορφότερο, το πιο ταλαντούχο, το πιο έξυπνο και διάφορα άλλα τέτοια. Δεν πιστεύεις ότι μπορείς να αγαπήσεις έτσι! Δεν ήξερες ότι υπάρχει και περισσότερο από αυτό που μέχρι τώρα είχες νιώσει!
Όχι δεν είναι εύκολο να είσαι γονιός. Και λυπάμαι που αυτό το άρθρο δεν παρουσιάζει ιδανική τη γονεϊκότητα. Έχει κούραση, άγχος και το κυριότερο, είναι η μεγαλύτερη περίοδος αυτόαμφισβήτησης. Δεν ξέρεις ποτέ αν έκανες το σωστό, αν ήσουν αρκετά παρόν και αν τραυμάτισες ψυχολογικά με κάποιο τρόπο το παιδί σου! Και την ίδια στιγμή έρχεται ο περίγυρος να σου πει τις δικές του συμβουλές. Μη το μαθαίνεις αγκαλιά, άστο να κοιμηθεί μόνο του, τι ασχολείσαι τόση ώρα, μωρό είναι δεν καταλαβαίνει, το έμαθες στα χέρια και είναι γκρινιάρικο, δώσ’ του πιπίλα, φάσκιωσέ το, σκέπασέ του τη μυτούλα γιατί από εκεί αρπάζουν το κρύωμα, άστο να κλαίει, μωρό είναι και κλαίει και χίλια δυο άλλα που θα κουράσω αν τα γράψω, αλλά είμαι σίγουρη ότι βρήκες και εσύ έστω ένα που να έχεις ακούσει από αυτά. Εγώ θα σου πω το εξής: είσαι η επιλογή αυτού του παιδιού. Και αν σκέφτεσαι κάθε φορά ότι από όλες τις μανούλες του κόσμου, αυτή η ψυχή διάλεξε εσένα, τότε θα κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου ώστε να της επιβεβαιώσεις ότι καλά έκανε. Και μαζί θα μάθετε όσα δεν λένε τα βιβλία. Μαζί θα μάθετε, ο ένας τον άλλο!
Come together και ανακάλυψε μαζί μας
