Είμαι μία μαμά που μένει στο σπίτι και αυτό είναι αρκετό!
Το πρώτο μου χαρτζιλίκι το έβγαλα όταν ήμουν 15 ετών. Εκείνο το καλοκαίρι πήγαινα σε ένα σπίτι και πρόσεχα 4 παιδιά. Τους έκανα κρέπες και παίζαμε μέχρι να γυρίσει η μαμά τους! Από τότε κάθε χρόνο είχα δουλειά! Σαν φοιτήτρια δούλευα, όταν επέστρεψα στην πόλη μου δούλευα σε δυο ή τρεις δουλειές. Κολλάω ένσημα από τα 19 μου και κάποια στιγμή, χωρίς να είμαι σίγουρη αν το επέλεξα ή αν ήταν η μόνη μου επιλογή, έμεινα άνεργη. Το μόνο πράγμα που με ενδιέφερε ήταν να είμαι παρόν στο παιδί μου.
Ακόμη και τώρα δεν ξέρω τι είναι πιο δύσκολο. Να αποχωρίζεσαι κάθε μέρα το παιδί σου και να το βλέπεις ελάχιστα ή να παραπονιέσαι μονίμως ότι δεν φτάνουν τα χρήματα;
Φτιάχναμε όλη μας τη ζωή με πρόγραμμα. Πότε θα παντρευτούμε, πότε θα κάνουμε παιδί, πόσα λεφτά θα πρέπει να έχουμε στην άκρη για να σταματήσω για λίγο από τη δουλειά και τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά μου φαίνονται αστεία. Γιατί απ’ όσα προγραμμάτισα, τίποτα δεν πήγε όπως σκεφτόμουν. Δεν υπολόγισα μία πανδημία, μία εργασιακή παύση χωρίς αποζημιώσεις, μία δίδυμη εγκυμοσύνη που με έκανε να νιώθω άρρωστη, έναν πρόωρο τοκετό σε ιδιωτική κλινική, τις εξετάσεις και τη νοσηλεία των παιδιών μου στην ιδιωτική μονάδα νεογνών, τις βενζίνες και τα διόδια καθημερινά για να αφήνω μητρικό γάλα, τα έξοδα κηδείας, μία δεύτερη εγκυμοσύνη που αδυνατούσα να εμπιστευτώ κάποιο δημόσιο γιατρό ή νοσοκομείο, έναν ακόμη τοκετό σε ιδιωτική κλινική.
Μη ρωτάς πόσα λεφτά φύγανε. Μη ρωτάς αν τα είχαμε όλα αυτά! Όχι, δεν τα είχαμε! Και μέσα σε όλα, έπρεπε να αντιμετωπίσουμε πόνο, πολύ πόνο! Η μόνη μας ανάγκη ήταν να ζήσουμε το παιδί μας. Την ηλιαχτίδα μας σε αυτό το βαθύ σκοτάδι που είχαμε βρεθεί!
Ο άντρας μου ανέλαβε τα πάντα και μου άφησε το χώρο που ήθελα για να είμαι δίπλα στο μωρό μας. Έλειπε κάθε μέρα, πολλές φορές και Κυριακές, δούλευε 12 με 14 ώρες καθημερινά για να εξασφαλίσει ότι δεν θα μας λείπει τίποτα. Και παρόλα αυτά, όταν επέστρεφε στο σπίτι, είχε πάντα τη λαχτάρα να τον δει, να τον κάνει μπάνιο, να τον πάρει αγκαλιά.
Από το πρωί που θα σηκωθούμε από το κρεβάτι, η μέρα δεν έχει παύσεις. Το σπίτι με δύο σκυλιά και ένα παιδί δεν μένει ποτέ καθαρό. Η κουζίνα είναι μονίμως με άπλυτες κατσαρόλες και πιάτα. Το πάτωμα ασκούπιστο, τα ρούχα στίβα και όλα αυτά πρέπει να γίνουν σε άγνωστη ώρα! Όταν είναι ευκαιρία! Όταν κοιμηθεί το παιδί, όταν δεν έχει γκρίνια, όταν θέλει να παίξει και μόνο του, όταν το φεγγάρι με τα άστρα έχουν ευθυγραμμιστεί. Όλη μέρα μπορεί να πασχίζεις για ένα σπίτι που τελικά να μη μοιάσει ποτέ ξανά με αυτό που είχες παλιότερα. Μπορεί να φτάνει απόγευμα και εσύ να μην έχεις πλύνει τα δόντια σου. Μπορεί να είσαι άπλυτη τέσσερις ή πέντε μέρες σερί. Να μην έχεις φορέσει άλλα ρούχα εκτός από τις πιζάμες σου. Να μην έχεις φάει καθιστή, να μην έχεις πιει καφέ, να μην έχεις δει ζώδια στις πρωινές εκπομπές, και γενικά να μην.
Και κάπου εκεί, θα έρθει αυτή η ενοχική σκέψη να κάτσει στον ώμο σου και να σου πει «ναι, αλλά εσύ δεν φέρνεις λεφτά στο σπίτι».
Ξέρεις κάτι, αυτά τα δύο τελευταία χρόνια έχω δουλέψει περισσότερο και σκληρότερα απ ότι τα προηγούμενα 16. Δεν κοιμάμαι επαρκώς ποτέ, δεν παίρνω απόσταση από τη «δουλειά μου», δεν έχω ωράριο, το αφεντικό μου είναι μικρότερός μου και χωρίς πτυχίο και γενικά είμαι κομμάτια. Και ακόμη αναρωτιέμαι, γιατί ενώ δεν πληρώνουμε ούτε οικιακή βοηθό, ούτε baby sitter εγώ συνεχίζω να κάνω την ίδια συζήτηση με τον εαυτό μου, για να μη νιώθω ότι είμαι «βάρος».
Ποια μαμά είναι λάθος τελικά; Αυτή που δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς και έπρεπε να επιστρέψει στην εργασία της; Αυτή που έστειλε τα παιδιά της στη μαμά της για τρεις μήνες το καλοκαίρι για να μπορέσει να ηρεμήσει; Αυτή που έχει παραιτηθεί και όποτε κοιτάζεται στον καθρέφτη νιώθει γερασμένη, άυπνη και μέσα σε άλλο σώμα;
Ποια μαμά λοιπόν εν έτη 2023, που διεκδικούμε απλώς τα αυτονόητα, είναι αρκετή και ιδανική και παράδειγμα για τα παιδιά της; Που είναι αυτό το κράτος που θα ήθελα να στέκεται δίπλα μου σε αυτή την ιερή στιγμή; Που είναι η μέριμνα; Για πόσο ακόμα να αισθάνομαι ενοχή και προνομιούχα για την επιλογή μου; Ας μου απαντήσει κάποιος υπεύθυνα γιατί εγώ κουράστηκα να με κατηγορώ!
Είμαι μία μαμά που μένει στο σπίτι, και αυτό θα πρέπει να είναι αρκετό για όλους!
