Κάπως τυχαία, σε μία αναζήτηση στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε ένα βιβλίο μίας
δημοσιογράφου με τον τίτλο «Like a Mother: A Feminist Journey Through the Science and Culture of Pregnancy» Όπως οι περισσότερες πρωτότοκες μητέρες, έτσι και η Angela Garbes ήταν γεμάτη ερωτήσεις όταν έμεινε έγκυος.
Τι ακριβώς είναι ο πλακούντας και πώς λειτουργεί; Πώς ένα
σώμα προχωρά στον τοκετό; Γιατί ο θηλασμός είναι καλύτερος; Το κρασί απαγορεύεταιρητά;
Αλλά όπως ανακάλυψε σύντομα, δεν είναι εύκολο να βρει κανείς ικανοποιητικές απαντήσεις. Ο μαιευτήρας, συνήθως θα αναφέρει προσεκτικά τα στατιστικά. Οι διαδικτυακές πηγές θα επενδύσουν στο φόβο με διάφορα αντικρουόμενα και συχνά ανακριβή δεδομένα. Πολλές φορές ακόμη και τα πιο αξιόπιστα βιβλία θα προσφέρουν πληροφορίες με μεγάλη δόση κρίσης απέναντι στις επιλογές σου.
Για να πάρει λοιπόν τις πληροφορίες που ήθελε η συγγραφέας, ξεκίνησε ένα εντατικό ταξίδι εξερεύνησης, βουτώντας στα επιστημονικά μυστήρια και τις πολιτιστικές συμπεριφορές που περιβάλλουν τη μητρότητα για να βρει απαντήσεις σε ερωτήσεις που είχαν δοθεί μόνο στο παρελθόν με τη μορφή συμβουλών για το τι «πρέπει» να κάνουν οι γυναίκες, αντί να τους επιτρέψουμε την ελευθερία να επιλέξουν τον σωστό δρόμο για τον εαυτό τους.
Αυτό λοιπόν που έκανα, ήταν να προσπαθήσω να μάθω τι έγραφε μέσα αυτό το βιβλίο και μετά από κάποιες αναζητήσεις βρήκα μερικά σημαντικά σημεία του βιβλίου που μου φάνηκε καλή ιδέα να τα μοιραστώ μαζί σας.
Αρκετά με τα αστεία της «κακής μαμάς»
Είναι πολύ εύκολο να κρίνει κανείς τις επιλογές κάποιου άλλου. Δύσκολα να ταυτιστείς στο απόλυτο με τις αντιλήψεις και τον τρόπο διαπαιδαγώγησης ή τον τρόπο με τον οποίο βιώνει η κάθε γυναίκα την εγκυμοσύνη της. Αυτό πολλές φορές μας φέρνει στη θέση να αυτοσαρκαζόμαστε και να λέμε «ναι, είμαι κακή μαμά, το ξέρω». Είμαι μια «κακή μαμά» αν πίνω περιστασιακά ένα ποτήρι κρασί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αν νιώθω άγχος ή αμφιθυμία σχετικά με την απόκτηση μωρού, αν ανυπομονώ να κάνω επισκληρίδιο, αν θέλω να γεννήσω με καισαρική, αν ταΐζω το μωρό μου με φόρμουλα. Το πολιτιστικό πρότυπο
είναι τόσο καλά εδραιωμένο που αστειευόμαστε με αυτό, δηλώνοντας περήφανα «κακές μαμάδες» όταν ξεφεύγουμε από αυτές τις προσδοκίες. Αυτό, σύμφωνα με την Garbes δεν είναι τίποτα άλλο από την ενίσχυση των μη ρεαλιστικών προσδοκιών.
Μην σας αποσπά την προσοχή ο πόλεμος μεταξύ των μαμάδων
Η Garbes στο βιβλίο της υποστηρίζει ότι πολλές φορές η προσοχή μας αποσπάται από μικρότητες και όχι από το πραγματικό πρόβλημα! «Πιστεύω ότι όλοι θέλουμε να κάνουμε τις συζητήσεις γύρω από την εγκυμοσύνη και τη μητρότητα όσο το δυνατόν πιο περιεκτικές και ενθαρρυντικές. Αλλά επειδή οι γυναίκες δεν λαμβάνουν όλες την υποστήριξη που αξίζουν, συχνά βρισκόμαστε σε αυθαίρετες γραμμές σχετικά με τις επιλογές που κάνουμε, όπως τι πίνουμε (ή δεν πίνουμε) κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, πώς γεννάμε, πώς ταΐζουμε τα παιδιά μας , πως τα κοιμίζουμε κ.ο.κ. Ενώ όλα αυτά τα πράγματα είναι σημαντικά στην καθημερινή ζωή, δεν είναι τα πραγματικά προβλήματα.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι πολύ μεγαλύτερα: μια κουλτούρα στην οποία οι άνδρες κατέχουν σχεδόν όλη τη νομική και οικονομική εξουσία. Μια κοινωνία στην οποία η λευκότητα θεωρείται κανόνας και ανώτερη από άλλες φυλές και πολιτισμούς. Και τέλος ένα οικονομικό σύστημα που βασίζεται, αλλά δεν εκτιμά επαρκώς, την οικιακή εργασία που εκτελείται σε συντριπτική πλειοψηφία από γυναίκες (ή, αν προτιμάτε: πατριαρχία, λευκή υπεροχή και αμερικανικός καπιταλισμός).
Ακούστε τη μητέρα σας Ή τις άλλες γυναίκες στη ζωή σας. «Οι γυναίκες ωρίμασαν, γέννησαν και μεγάλωσαν μωρά με το πλεονέκτημα της γνώσης που μεταδόθηκε από γενιές άλλων γυναικών. Για αιώνες, σε κάθε πολιτισμό σε όλο τον κόσμο, οι μαίες καθοδηγούσαν τον τοκετό. Ήταν μητέρες, γιαγιάδες, θείες και γειτόνισσες, μεγαλύτερες γυναίκες που δεν είχαν επίσημη εκπαίδευση πέρα από δεκαετίες γνώσης και εμπειρίας από πρώτο χέρι. Συμβούλευαν τις εγκυμονούσες για το πότε να κινούνται, να ξεκουράζονται ή να σπρώχνουν, πρόσφεραν σωματική και
φυτική άνεση, υποδέχτηκαν στον κόσμο μας μωρά και φρόντιζαν τις μητέρες και τα μωρά τους για μέρες και εβδομάδες μετά τη γέννησή τους. Αντιμετώπιζαν την εγκυμοσύνη και τη γέννηση ως σημαντικά αλλά φυσιολογικά γεγονότα στη ζωή των γυναικών, όχι ασθένειες ή καταστάσεις που έπρεπε να αντιμετωπιστούν».
Αγκαλιάστε την εξέλιξη του σώματός σας
«Αναρωτιέμαι γιατί οι νέες μητέρες έχουμε ανάγκη να επιστρέψουμε στην εικόνα μας όπως πριν κάνουμε μωρά. Γιατί πιέζουμε τους εαυτούς μας να «πάρουμε το σώμα μας πίσω». Το σώμα μου δεν θα επιστρέψει ποτέ σε αυτό που ήταν. Έχει κάνει έναν άνθρωπο, ταξίδεψε σε μια άλλη διάσταση και γέννησε έναν άλλο κόσμο. Το ταξίδι αυτό έχει αφήσει ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΛΙΓΑ ΣΗΜΑΔΙΑ. Θέλω να το αγκαλιάσω… Κοιτάμε εξωτερικά να ελέγξουμε τι είναι αναπόφευκτο, τι είναι συνηθισμένο. Ή ίσως κοιτάμε το εξωτερικό ως έναν τρόπο να δώσουμε τάξη στην αταξία μέσα μας. Είτε έτσι είτε αλλιώς, οι φυσικές αλλαγές είναι φυσικές και ακολουθούν το δικό τους χρονοδιάγραμμα. Σκέφτομαι την κάμπια στο κουκούλι της, περιμένοντας τη μεγάλη της στιγμή. Ένας κόσμος γεμάτος αργές μεταμορφώσεις. Το κοράλλι, αποχρωματισμένο από την άνοδο της θερμοκρασίας των
ωκεανών, δεν προσποιείται ότι δεν επηρεάζεται από τη φύση του. Οι βράχοι, που έχουν φθαρεί ομαλά με τα χρόνια από το νερό που πέφτει πάνω τους, δεν αρνούνται αυτό που τους συνέβη».
Μάθετε για το πυελικό σας έδαφος (και δώστε προσοχή).
«Αυτοί είναι οι μύες που χρησιμοποιεί το σώμα μας για να συγκρατεί και να απομακρύνει τα απόβλητα, να υποστηρίζει τα όργανά μας, να αναπαράγει. Αυτή είναι η έδρα της εξουσίας μας: όπου βιώνουμε έκσταση και ευαλωτότητα, όπου συλλαμβάνουμε, μεγαλώνουμε και περνάμε τα παιδιά μας στον κόσμο… Το ΠΥΕΛΙΚΟ ΈΔΑΦΟΣ είναι ταυτόχρονα ένας ουσιαστικός φύλακας και πύλη, ωστόσο δεν μας διδάσκουν σχεδόν τίποτα για την ανατομία ή τη λειτουργία του. …Στη μακρά, ακατάστατη, εμποτισμένη με υγρά και περιττώματα εργασία του τοκετού, οι μύες του πυελικού εδάφους μας μπορούν να τραυματιστούν πολύ. Μία στις τρεις μητέρες υφίσταται τραυματισμούς στο πυελικό έδαφος κατά τη γέννα».
Γίνετε συνήγορος για όλες τις γυναίκες, τις επιλογές και τα
αποτελέσματά τους κατά τη γέννηση.
«Σήμερα, φεμινισμός σημαίνει υποστήριξη των γυναικών σε όποια μέθοδο γέννησης θέλουν. …Πέρα από την έξοδο ενός μωρού από το σώμα, δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ που να κάνει έναν τοκετό «πλήρη» ή «φυσιολογικό» ή «σωστό».
Αναγνωρίστε ότι έχετε αλλάξει μνημειώδη και αμετάκλητα
«Στην ιατρική, ο εμβρυικός χιμαιρισμός αναφέρεται σαν την ανταλλαγή κυττάρων μεταξύ μητέρας και μωρού κατά την κύηση, αλλά και η παραμονή των κυττάρων του ενός στο σώμα του άλλου, για πολλά χρόνια μετά τον τοκετό. Η αναδυόμενη επιστήμη αποκαλύπτει ότι πιθανότατα όλοι μας έχουμε τουλάχιστον λίγα κύτταρα από τις μητέρες μας αλλά και άλλους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων των γιαγιάδων από τη μεριά της μητέρας, και πιθανώς των μεγαλύτερων αδερφών μας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, τα κύτταρά μας αναμιγνύονται, περνώντας τα σύνορα – τον πλακούντα, τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό – που κάποτε θεωρούνταν αδιαπέραστα. Η πραγματικότητα του μικροχιμαιρισμού
απαιτεί να επανεξετάσουμε πλήρως την έννοια του «εαυτού». Ποτέ δεν είμαστε μόνοι, ποτέ δεν ήμασταν… Η ιδέα του να μας αποτελούν οι άλλοι έρχεται σε αντίθεση με τον μύθο του σκληρού ατομικισμού της Αμερικής. Η κουλτούρα μας, επαινεί τα προσωπικά επιτεύγματα και την ολοκλήρωση, αλλά δίνει πολύ λιγότερη αξία στο να δίνουμε προσοχή και να φροντίζουμε τις ανάγκες των άλλων. Η ανατροφή των παιδιών απαιτεί να μπαίνουν οι ανάγκες κάποιου άλλου πάνω από τις δικές μας. Αποτελούμαστε από άλλους, μας αλλάζουν άλλοι και ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΛΛΟΥΣ. Η εξάλειψη του παλιού σας εαυτού μπορεί να είναι αποπροσανατολιστική και αποκαρδιωτική, αλλά μπορεί επίσης να είναι πηγή μεγάλης
δύναμης και μεταμόρφωσης. Οι μητέρες το καταλαβαίνουν αυτό».
Στο «Like a Mother: A Feminist Journey Through the Science and Culture of Pregnancy» η Garbes προσφέρει μια προσεκτικά ερευνημένη και συναρπαστική ματιά στη φυσιολογία, τη βιολογία και την ψυχολογία της εγκυμοσύνης και της μητρότητας. Με την περιέργεια μιας δημοσιογράφου, την προοπτική μιας φεμινίστριας και την οικειότητα και την επείγουσα ανάγκη μιας μητέρας, εξερευνά την αναδυόμενη επιστήμη πίσω από τα πιεστικά ερωτήματα που έχουν οι γυναίκες για τα πάντα, από αποβολές έως πολύπλοκους τοκετούς αλλά και τις αλλαγές μετά τον τοκετό. Το αποτέλεσμα είναι μια ματιά στο τι πραγματικά συμβαίνει κατά τη διάρκεια αυτών των εννέα μηνών που αλλάζουν τη ζωή και γιατί οι γυναίκες αξίζουν πρόσβαση σε καλύτερη φροντίδα, υποστήριξη και πληροφορίες.
Πηγή: mothermag.com
