Με αφορμή την επικαιρότητα και το σάλο που προκάλεσε ο δημόσιος θηλασμός της Ιωάννας Τούνη, έγιναν κάποιες δημόσιες συζητήσεις με αυτό το θέμα. Η στάση των ανθρώπων απέναντι στο δημόσιο θηλασμό ποικίλει ανάλογα με τους νομικούς περιορισμούς, τους κοινωνικούς κανόνες αλλά και τη στάση και τη γνώση των γυναικών σε σχέση με το θηλασμό. Κάποιος φίλος μου ανέφερε ότι: εφόσον υπάρχει ήδη μέρα δημόσιου θηλασμού στο Σύνταγμα ή εβδομάδα δημόσιου θηλασμού από 1-7 Νοεμβρίου, τότε τι συζητάμε; Δεν τίθεται θέμα προσβολής κανενός. Στην πραγματικότητα όμως, αν και οι περισσότεροι δεν έχουν κάποιο πρόβλημα με το θέαμα του θηλασμού υπάρχουν ακόμα πολλοί εκεί έξω που θα σε φέρουν σε δύσκολη θέση.
Η αλήθεια είναι ότι η επιλογή να θηλάσεις το μωρό σου είναι ούτως ή άλλως δυσκολότερη από αυτή της φόρμουλας. Αν δεν ξέρεις πώς να πιάσεις και να βολέψεις το μωρό σου, αν έχεις συνηθίσει να θηλάζεις με μαξιλάρι θηλασμού, αν το παιδί σου θηλάζει για πάρα πολλή ώρα, όλα αυτά είναι από μόνα τους αρκετά, για να νιώθεις καλύτερα στην ασφάλεια του σπιτιού σου. Έρχεται όμως η στιγμή, που έχεις κατακτήσει την ικανότητα του θηλασμού και έχεις ανάγκη, όπως όλοι οι άνθρωποι, για κοινωνικοποίηση, επικοινωνία και καθαρό αέρα.
Όσες έχουμε θηλάσει τα παιδιά μας, ξέρουμε ότι η σχέση μητέρας βρέφους, είναι άμεσα εξαρτημένη. Κανείς δεν μπορεί να βρίσκεται μακριά από τον άλλο για πολλή ώρα. Ένα μωρό που κλαίει, μπορεί να σημαίνει ένα μωρό που πεινάει, ένα μωρό που νυστάζει, ένα μωρό που νιώθει την ανάγκη για επαφή και όλα αυτά, μπορούν να «διορθωθούν» με έναν θηλασμό.
Δεν καταλαβαίνω λοιπόν την έκρηξη κάποιων ανθρώπων που σκέφτονται ότι ο θηλασμός είναι κάτι προκλητικό και θα πρέπει να γίνεται σε απομονωμένα μέρη. Δεν καταλαβαίνω τι σύνδεση γίνεται στον εγκέφαλο αυτών των ανθρώπων, που βλέποντας ένα μωρό να τρώει, εκείνοι βλέπουν ένα στήθος. Γιατί είναι απαίτηση αυτών, να τρέφεται ένα μωρό σε «κατάλληλα» μέρη για να μην ενοχληθούν; Γιατί να πρέπει η κάθε γυναίκα που αποφασίζει να διαλέξει τον ιδανικότερο τρόπο σίτισης του παιδιού της, που συστήνεται από όλους τους οργανισμούς υγείας, να πάει και να το κάνει σπίτι της; Αυτοί οι κοινωνικοί κανόνες, ως πότε θα φορτώνονται σαν ευθύνη για το τι θα αισθανθούν οι άλλοι σε μία θηλάζουσα; Και ακόμα δυσκολότερο να το καταλάβω, είναι το γεγονός ότι ζούμε σε χρόνια που το μέρος του στήθους που φαίνεται όσο θηλάζει μία μαμά το παιδί της, φαίνεται καθημερινά και από τα ρούχα. Ένα βαθύ ντεκολτέ, ένα κολλητό μπλουζάκι, ένα μαγιό τι παραπάνω κρύβει; Ως πότε οι πουριτανιστικές πεποιθήσεις κάποιων, θα ορίζουν την κοινωνική ζωή όλων;
Μέσα στην τσάντα του παιδιού μου, υπάρχει πάντα αυτό το πανί που μπορώ αν θέλω να το βάλω ώστε να καλύψω το παιδί και να θηλάσουμε. Ωραία, το έκανα όσο ήταν μωρούλι. Τώρα θηλάζω ένα παιδί 18 μηνών. Εσείς πιστεύετε ότι θα μείνει κριμένος πίσω από το πανί; Ε σας έχω νέα, δεν θα μείνει. Θα το ανοίγει συνεχώς με την ελπίδα να μη πετύχει τον Ζονκ. Και εν πάση περίπτωσή, ποιος από εσάς θα μπορούσε να φάει με ένα σεντόνι πάνω στο πρόσωπό του, ή μέσα σε μία τουαλέτα; Ποιος από όλους αυτούς που λένε, «δεν έχω πρόβλημα να θηλάζεις, αλλά μη το κάνεις δημόσια, πήγαινε σπίτι σου», θα έτρωγε το αγαπημένο του φαγητό μόνο σε ντελίβερι στο σπίτι και ποτέ στο εστιατόριο; Προφανώς κανείς. Αλλά όταν γυρνάει η ερώτηση σε εμάς είναι άλλο, σωστά;
Αν και οφείλω να ομολογήσω ότι εγώ δεν έχω έρθει συχνά αντιμέτωπη με δύσκολα διαχειρίσιμα βλέμματα, υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι δεν θέλω να ψάξω στο πλήθος ποιος με κοιτάει και τι αισθάνεται για αυτό που κάνω. Συνήθως κοιτάω το παιδί μου ή χαζεύω για λίγο στο κινητό. Όσες φορές όμως έχουν ανταμώσει τα βλέμματά μας με κάποιους, ευτυχώς για μένα, βλέπω πιο συχνά μικρά χαμόγελα από γυναίκες που με κοιτάν με τρυφερότητα. Έχουν συμβεί βέβαια και περιστατικά με ανθρώπους που αποχωρούν από εκεί που είμαι για να νιώσω όπως εκείνοι λένε, πιο άνετα.
Δύο όμως περιστατικά με δυσκόλεψαν πραγματικά. Τη μία φορά θήλαζα μέσα σε ιατρείο και υπήρχε στον ίδιο χώρο ένας πατέρας με το αγοράκι του. Το αγοράκι μου μιλούσε και ο πατέρας τον προέτρεπε να κοιτάξει το στήθος μου για να τον κατευθύνει στις σεξουαλικές προτιμήσεις του. Και εννοείται ότι μου έχει τύχει σουρεάλ περιστατικό, με άνδρα σε πάρκο, επίσης πατέρα, (το αναφέρω γιατί περιμένεις από ανθρώπους που είναι ήδη γονείς, ότι θα έχουν αναπτύξει μία εν συναίσθηση και κατανόηση γύρω από αυτό το θέμα, αλλά μπα…), να μου λέει με μπάσα και ερωτική φωνή «Ξέρεις τι λένε οι παλιοί. Αν ένας άντρας πιει από το γάλα μίας γυναίκας, τον κρατάει για πάντα δικό της». Μμμμμ, ναι!! Θα σας ειδοποιήσουμε!!
Και κάπου εδώ θα πρέπει να μιλήσουμε για τον ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο. Μάλλον είναι δύσκολο για κάποιους ανθρώπους να ξεχωρίσουν τη σεξουαλικότητα από τη μητρότητα. Πιθανόν να είναι οι ίδιοι που θα πουν να γεννήσεις με καισαρική για να μην ανοίξεις πολύ από κάτω, και άλλες τέτοιες υπέροχες φράσεις που χτυπάν στο μυαλό μου σα σφυρί.
Το σεξ είναι πλέον παντού στις ζωές μας και είμαστε περισσότερο εξοικειωμένοι με αυτό απ’ ότι με το δημόσιο θηλασμό. Θυμάστε την πρώτη φορά που είδατε ομοφυλοφιλικό φιλί στην τηλεόραση; Τι αισθανθήκατε τότε; Πόση συζήτηση έγινε για αυτό το φιλί; Από ένα σημείο και μετά όμως, σας δημιουργούσε το ίδιο συναίσθημα, ή μήπως αρχίζατε να το συνηθίσατε;
Προφανώς, δεν είμαστε υποχρεωμένοι όλοι να μας αρέσουν τα ίδια πράγματα. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε με τις ίδιες αντιλήψεις, και θέλω. Όμως σίγουρα, δεν είμαστε και υποχρεωμένοι να απολογούμαστε για αυτά.
Αν με ρωτάς, όχι, δεν ήμουν πάντα αυτή η φωνή που ακούς σήμερα. Δεν ήμουν πάντα ανοιχτή για όλους και για όλα. Δεν ήμουν πάντα άνετη με το να πάρω το παιδί μου αγκαλιά να κατεβάσω τη μπλούζα μου και να συνεχίζω τη συζήτηση από εκεί που την άφησα όσο τον ταΐζω. Αυτό που άλλαξε όμως στο μεσοδιάστημα, ήταν οι φωνές που άκουγα. Οι φωνές των γύρω μου, αλλά και οι δικές μου φωνές, που μιλούσαν για ανασφάλειες, για φόβους να μη προσβάλλω κανέναν, αλλά και για ενοχή, μπήκαν στο mute. Και τη θέση τους, την πήρε μόνο η φωνή του παιδιού μου. Που κακά τα ψέματα, μεταξύ μας, είναι και ο μόνος που δεν έχει (ακόμα) κόμπλεξ να διεκδικήσει αυτό που θέλει και του αξίζει!
