Η φύση αργεί αλλά δεν λησμονεί..… Ό,τι της παίρνεις είναι δανεικό και θα έρθει η στιγμή που θα στο ζητήσει πίσω..… Ήρθαμε σε αυτό τον κόσμο και βιαστήκαμε να τον κατακτήσουμε.. Να αποκτήσουμε ¨περιουσία¨, και σαν άλλοι Ρόμπερτ Νόρμαν να πούμε «κάπου εδώ θα μπορούσε να κοπεί ένα δέντρο, και να ζει ένα σπίτι. Να μπαζωθεί το ρέμα και να χτιστεί μία γέφυρα» και λίγο λίγο τον αλλάξαμε τον τόπο. Και εύλογα θα μου πεις, και τι να κάναμε; Δεν ξέρω..… Αυτό που φαντάζομαι, είναι πως οι σεισμοί ή, οι βροχές που καταλήγουν σε πλημμύρες, είναι ο τρόπος της φύσης να μας λέει «με ενοχλείς».
Εμείς λεηλατούμε, εμείς καταπατούμε, εμείς καίμε, εμείς γκρεμίζουμε, εμείς χτίζουμε, εμείς παρενοχλούμε τη φύση καθημερινά… Και θα έρθεις πάλι να με ρωτήσεις, «ωραία και τι να κάναμε, να ζούσαμε έξω στη ζούγκλα και στις σπηλιές;». ΔΕΝ ΞΕΡΩ… Όμως αφού αποφασίσαμε να αλλάξουμε τη φύση για να την κάνουμε πιο φιλόξενη σε εμάς, γιατί δεν μεριμνήσαμε για την εκδίκησή της; Γιατί δεν σκεφτήκαμε πώς να προσαρμοστούμε εμείς στο περιβάλλον, αντί να προσαρμόσουμε εκείνο στα δικά μας θέλω; Σήμερα εγώ βρίσκομαι στο σπίτι μου, με καθαρό πάτωμα, ένα πλυντήριο από πίσω μου να στύβει και ένα πλυμένο, ντυμένο και ταϊσμένο παιδί να κοιμάται. Πέντε δρόμους κάτω από το σπίτι μου, βρίσκονται συνάνθρωποί μου που βγάζουν τη λάσπη από τα υπνοδωμάτιά τους με φτυάρια. Πετάνε περιουσίες χρόνων και ξεθάβουν τα αυτοκίνητά τους από γούρνες. 45 χιλιόμετρα από το σπίτι μου, βρίσκονται άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε έναν τόπο, που πήγαν για διακοπές ή να εργαστούν για τη σεζόν. Δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω γιατί δεν υπάρχει δρόμος. Περιμένουν ελικόπτερα για ένα μπουκάλι νερό και ζουν με την ελπίδα του αύριο. 96 χιλιόμετρα από το σπίτι μου, βρίσκονται σπίτια πνιγμένα στην κυριολεξία. Λες και μία πόλη χτίστηκε μέσα σε βουρκόνερα. Και σαν τα παγόβουνα βλέπεις μόνο τις σκεπές αλλά δεν έχεις ιδέα τι κρύβεται από κάτω. Άνθρωποι και ζώα σκαρφαλωμένοι σε καμπαναριά και σκεπές με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα τους αναζητήσει κάποιος και θα τους βρουν. Σε άγνωστα χιλιόμετρα από το σπίτι μου, υπάρχουν άνθρωποι απελπισμένοι, φοβισμένοι, μόνοι και υπάρχουν και κάποιοι που είναι νεκροί. Και αναρωτιέμαι τι έχει πάει τόσο λάθος; Ψάχνω να βρω μια σανίδα σωτηρίας που θα δώσει λύση και θ’ ανακουφίσει όσους παλεύουν για το μέλλον τους. Ίσως είμαι ονειροπόλα αλλά αναζητώ μία αχτίδα ήλιου, ένα ουράνιο τόξο μετά τη μεγάλη μπόρα. Μπορεί αυτή η ελπίδα να είναι ο άνθρωπος; Ο ίδιος που έφερε τη φύση σε αυτή τη θέση; Το Φιλότιμο θεωρείται η μεγαλύτερη αρετή για την ελληνική οικογένεια. Η βασική ιδέα είναι αυτή του σεβασμού και του περπατήματος σε σωστά μονοπάτια. Στην απλούστερη μορφή του, ο όρος σημαίνει «να κάνεις καλό». Σε όλη αυτή τη μαυρίλα που ζω, ήρθαν άνθρωποι με φιλότιμο και αλληλεγγύη να βοηθήσουν με ό,τι μπορούν και να δώσουν το παρόν στις ζωές άγνωστων. Ίσως να προτιμούσα να ζω σε μία χώρα που να μην είχε ανάγκη το φιλότιμο, γιατί θα είχε φροντίσει για τη μέριμνα. Αφού όμως οι δρόμοι μου εδώ με έφεραν, το μόνο που θα πω είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι η δική μου ελπίδα για το αύριο που θα ζήσω, και ίσως το χέρι βοηθείας που θα χρειαστεί το δικό μου παιδί.
Το κείμενο γράφτηκε μετά απο την καταστροφική πλημύρρα Daniel
