Θα ξεκινήσω κάνοντας μία ιστορική αναδρομή στα εφηβικά μου χρόνια. Γύρω στα 12 επικοινώνησα στη μητέρα μου ότι παρατήρησα στα αποδυτήρια του κολυμβητηρίου, πως το στήθος μου δεν είχε θηλή, ενώ οι φίλες μου είχαν! Εγώ είχα δύο γραμμές, σαν παύλα! Σε πρώτη φάση δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία, αλλά κάποια στιγμή αναρωτήθηκε και η ίδια γιατί να συμβαίνει αυτό και ξεκινήσαμε τις επισκέψεις στους γιατρούς.
Οι περισσότεροι είχαν πει ότι μέχρι να ενηλικιωθώ αυτό θα έχει «φτιάξει». Μέσα σε όλους λοιπόν είχαμε πάει και σε μία πλαστικό παιδοχειρούργο σε ένα νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Εκείνη μας εξήγησε πως έχω μία επίπεδη θηλή και μία εισέχουσα, και αν παρεμβαίναμε επεμβατικά θα είχαμε μόλις 50% πιθανότητες να το διορθώσουμε. Παραδόξως δεν ήταν αυτό το χαμηλό ποσοστό επιτυχίας που με απέτρεψε από το χειρουργείο, αλλά το γεγονός πως μου επισήμανε ότι κάνοντας αυτή την επέμβαση, θα έπρεπε να κοπούν τα γαλακτοφόρα αγγεία και έτσι δεν θα μπορούσα να θηλάσω. Κουβαλούσα πάντα την ανασφάλεια της εικόνας του στήθους μου, αλλά όπως φάνηκε, αυτό ενοχλούσε σχεδόν πάντα μόνο εμένα και όχι τους συντρόφους μου.
Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, οι θηλές μου άλλαξαν, αλλά και πάλι δεν φαινόταν αυτή η αλλαγή αρκετή για να θεωρήσω σαν δεδομένο ότι το μωρό μου θα καταφέρει να θηλάσει.
Μόλις γεννήθηκε το μικρό μας πλασματάκι, η πρώτη μου σκέψη ήταν να τον βάλω στο στήθος. Το αριστερό ήταν σε λίγο «καλύτερη» κατάσταση από το δεξί, οπότε επέμεινα σε αυτό. Δεν θα πω ότι πήγε καλά αυτό, αλλά δεν σταμάτησα να προσπαθώ. Είχα εξοπλιστεί με διάφορα πραγματάκια, που θα προκαλούσαν αντίστροφη πίεση στις θηλές ώστε να βγαίνουν και να μπορεί να πιάνει το μωρό αλλά ούτε αυτά με βοήθησαν ιδιαίτερα. Τολμώ να πω πως είχα αρχίσει να αγχώνομαι και να στεναχωριέμαι. Είχα μαζί μου και ψευδοθηλές, αλλά πίστευα ότι η αγορά τους γίνεται σύμφωνα με το μέγεθος του στήθους, ενώ το σωστό είναι με το μέγεθος της θηλής, με αποτέλεσμα ούτε αυτό να βοηθήσει το μωρό να πιάσει σωστά. Είχα εναποθέσει λοιπόν όλες μου τις ελπίδες στο θήλαστρο. Τις πρώτες μέρες το γάλα ήταν από ανύπαρκτο έως ελάχιστο. Όταν έβγαλα το πρώτο γραμμάριο, το πήραμε με σύριγγα από τον πάτο του μπουκαλιού και τον ταΐσαμε έτσι.
Όπως φαντάζομαι καταλαβαίνετε είχα απογοητευτεί αρκετά, και είχα επιτρέψει τελικά να δοθεί λίγο ξένο γάλα, ώστε να ηρεμήσει το μωρό, που δεν σταματούσε να κλαίει. Για καλή μου τύχη, για άλλη μία φορά, είχα την υποστήριξη της μαίας μου. Όποτε ερχόταν εκείνη στο δωμάτιο, έπιανε το στήθος μου σαν σάντουιτς, το έβαζε στο στόμα του μωρού, και εκείνος έκανε θηλαστικές κινήσεις. Η ψυχραιμία της, η σιγουριά της και η αύρα της έκαναν πραγματικά όλη τη διαφορά. Γιατί μόλις έφευγε, έκανα ακριβώς ότι μου είχε δείξει, αλλά ο μικρούλης μου έκλαιγε με αναφιλητά και δεν δεχόταν το στήθος μου. Συνέχιζα λοιπόν με θήλαστρο!
Αφού λοιπόν με κατεύθυνε σωστά η μαία μου, η πρώτη μας αγορά φεύγοντας από το μαιευτήριο ήταν οι ψευδοθηλές στο σωστό μέγεθος. Πηγαίνοντας στο σπίτι, και αφού έχουν γίνει όλες οι αποστειρώσεις, φόρεσα τις ψευδοθηλές και έβαλα το παιδί ξανά στο στήθος. Με μεγάλη μου έκπληξη και χαρά, το παιδί άρχισε να με θηλάζει κανονικά.
Μου προκαλούσε μία ενόχληση και ένα υποφερτό πόνο αυτή η διαδικασία, αλλά ακούγοντας το μωρό να καταπίνει γάλα, δεν με ένοιαζε καθόλου. Όπως αντιλαμβάνεστε, οι ψευδοθηλές γίνανε δεύτερο δέρμα μου, ήταν μονίμως πάνω μου
και για να μη τις ψάχνω κάθε φορά, έβαζα από πάνω τα κοχύλια συλλογής γάλατος και έτσι έμεναν σταθερά πάνω μου!
Με αδιανόητη χαρά, έβλεπα τα κοχύλια να γεμίζουν και κάποιες φορές να ξεχειλίζουν με γάλα. Να σημειωθεί ότι παράλληλα, έκανα και θήλαστρο, από το οποίο έβγαζα σε κάθε άντληση 20-30 γρ γάλα αθροιστικά και από τα δύο στήθη, και αν κοιμόμουν με το μωρό στην αγκαλιά μου, γυμνοί και οι δύο, βγάζαμε από τα κοχύλια με σύριγγα 50-60 γρ γάλα,
χωρίς να με θηλάσει το παιδί. Απλώς με την επαφή. Είχα αρχίσει λοιπόν να αισθάνομαι μεγαλύτερη σιγουριά για το αν έχω γάλα ή όχι. Η μαία μου προσπάθησε πολλές φορές να με αποτρέψει από το θήλαστρο, λέγοντάς μου πως το σώμα μου θα ακολουθήσει τις ανάγκες και τις ώρες του παιδιού. Το πρόγραμμα λοιπόν το πρώτο διάστημα ήταν εξαιρετικά εύκολο. Αλλαγή πάνας, θηλασμός και ύπνος. Το θήλαστρο θα το χρησιμοποιούσα αν κοιμόταν το μωρό κάποιες φορές πολλές ώρες, για να ενεργοποιήσω την παραγωγή γάλατος, από φόβο μήπως δεν παράγω αρκετό. (Τώρα που τα θυμάμαι όλα αυτά, γελάω και σκέφτομαι πόσο χαμηλή αυτοπεποίθηση είχα. Μονίμως ένα άγχος ότι δεν είμαι αρκετή.)
Μετά το πρώτο δεκαήμερο, οι θηλασμοί ήταν σχεδόν όλη την ημέρα και όλη τη νύχτα. Για μένα ήταν φάρμακο. Έκλαιγε το παιδί, τον θήλαζα. Νύσταζε το παιδί, τον θήλαζα. Πεινούσε το παιδί, τον θήλαζα. Δεν έκανα τίποτα άλλο εκτός από αυτό. Ήμασταν αυτοκόλλητοι, με το στήθος έξω επί μονίμου βάσεως και με ένα ευτυχισμένο μωρό στην αγκαλιά μου.
Παρόλα αυτά, εγώ είχα σταματήσει να είμαι το ίδιο χαρούμενη, καθώς σε κάθε θηλασμό, και ειδικότερα στο δεξί στήθος, είχα αρχίσει να πονάω σε έναν υπερβολικό βαθμό, που κάποιες φορές μου έκοβε την αναπνοή και έβαζα τα κλάματα. Δεν διαρκούσε όσο και ο θηλασμός, μόνο στις πρώτες θηλαστικές κινήσεις που έκανε το μωρό, μετά χαλάρωνα. Μου είχε γίνει ξεκάθαρο πως ο θηλασμός δεν πρέπει να πονάει και ότι θα πρέπει να είμαι σίγουρη ότι όλα γίνονται σωστά. Εγώ δεν έβρισκα κάτι λάθος για να είμαι ειλικρινής. Σκεφτόμουν πως από τη στιγμή που χρησιμοποιώ ψευδοθηλή, όλα γίνονται κάπως αυτόματα. Ξεκίνησε λοιπόν ένα πραγματικά μεγάλο χρονικό διάστημα, σχεδόν δύο μηνών, που εγώ πονούσα, έπαιρνα παυσίπονα, έβαζα αλοιφές, μειωνόταν ο πόνος, και μόλις σταματούσα τα παυσίπονα επανερχόταν. Μου είχε πει αρκετές φορές η μαία μου, «να αλλάζεις στάσεις θηλασμού», αλλά για κάποιο λόγο, ήταν η πληροφορία που δεν ήθελε να κάτσει στον εγκέφαλό μου.
Με ποιον άλλο λοιπόν μπορούσα να μοιραστώ τον πόνο μου εκτός από τη μανούλα μου; Η γλυκούλα με έβλεπε να δακρύζω όσο θήλαζα και την έβλεπα σαν να πονούσε και εκείνη. Να σημειωθεί εδώ ότι τη μαμά μου, δεν την έχω κοντά μου, ζει στη Γερμανία τα τελευταία χρόνια. Η ίδια δεν θήλασε ούτε εμένα, ούτε τα αδέρφια μου, γιατί οι γιατροί τότε λέγανε πως το μητρικό γάλα δεν ήταν εξίσου καλό με τη σκόνη. Από τη στιγμή λοιπόν που η ίδια δεν ήξερε να μου προτείνει κάποια λύση, πήρε αμπάριζα όλες τις μαίες του YouTube της Γερμανίας, και άρχισε να μαθαίνει πράγματα.
Ό,τι μου έλεγε ήταν πράγματα που τα ήξερα ήδη, είτε από προσωπική μελέτη, είτε μετά από συζητήσεις με τη δική μου μαία.
Παραδέχομαι λοιπόν πως την είχα αποτρέψει από το να ψάχνει άλλο. Κάποια στιγμή όμως με ρώτησε «Κοριτσάκι μου, μήπως η θηλή σου μπαίνει στραβά στο στόμα του παιδιού;». Έξαλλη με έκανε. Της έλεγα, «μα ρε μαμά θηλάζω με ψευδοθηλή, πως γίνεται να μπαίνει στραβά; Δεν είναι το ίδιο εύκαμπτη όπως το δέρμα μας!». Για να μη μακρηγορώ, η μαμά
μου είχε δίκιο. Με βόλευε να θηλάζω με τέτοιο τρόπο, ώστε το δεξί μου χέρι να είναι αυτό που θα κρατάει το παιδί. Στο αριστερό στήθος λοιπόν, τον έβαζα σε στάση αγκαλιάς, και στο δεξί, που πονούσα και περισσότερο, σε στάση ράκμπι. Προφανώς, αυτή η στάση, δημιουργούσε μία γωνία της ψευδοθηλής μέσα στο στόμα του μωρού, που μου προκαλούσε εμένα τον πόνο. Έκανα λοιπόν, αυτό που εξαρχής μου έλεγε και η μαία μου, άλλαξα στάση θηλασμού. Προτίμησα την αγκαλιά και αυτή που είμαστε και οι δύο ξαπλωμένοι στο κρεβάτι. Λίγο καιρό μετά ο πόνος εξαφανίστηκε.
Πριν ακόμα σαραντίσω, προσπάθησα μία δύο φορές, να αφαιρέσω τις ψευδοθηλές μήπως θηλάσω χωρίς αυτές. Αλλά το παιδί φάνηκε να παθαίνει σύγχυση θηλών, έκλαιγε και δεν μπορούσε να θηλάσει. Το πήρα απόφαση λοιπόν, ότι έτσι θα είναι!
Πρέπει να ομολογήσω ότι σαν διαδικασία είχε αρχίσει να με κουράζει. Μου ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να θηλάζω τη νύχτα με ψευδοθηλή και αυτή να φεύγει και μέσα στα σκοτάδια να ψάχνω να τη βρω, και το μωρό να κλαίει. Επιπλέον όσο μεγάλωνε το παιδί, και άρχισε να κουνάει περισσότερο το κεφάλι του και να γίνεται πιο ενεργητικός, μου την έβγαζε πολλές φορές και αυτό προκαλούσε εκνευρισμό τόσο σε μένα, όσο και σε αυτόν. Ξεκίνησα λοιπόν να στερεώνω τις ψευδοθηλές με φαρμακευτικές ταινίες που βάζουμε στις γάζες. Λύθηκε το πρόβλημα της μετακίνησης των ψευδοθηλών και δημιουργήθηκε ένα άλλο. Είχε τραυματιστεί το στήθος μου γύρω από τη θηλή από τις ταινίες. Είχε ξεραθεί, ήταν κόκκινο,
σε κάποια σημεία αρκετά ερεθισμένο, και όπως είναι λογικό, σκεφτόμουν ότι αυτή η συνθήκη δεν θα κρατούσε για πολύ γιατί με είχε κουράσει.
Μία μέρα του τέταρτου μήνα ζωής του μικρού μου, είχα αφήσει το στήθος μου «ανοιχτό», ώστε να μπορεί να ανακάμψει από όλα αυτά που περνούσε. Το μωρό όμως κάπως άξαφνα, άρχισε να κλαίει. Μέχρι να βάλω τις ψευδοθηλές, μέχρι να τις στερεώσω και γενικά μέχρι να κάνω όλη αυτή τη διαδικασία, το παιδί θα είχε πλαντάξει στο κλάμα. Σκέφτηκα λοιπόν λίγο να τον κοροϊδέψω, και να τον βάλω στο ένα στήθος χωρίς ψευδοθηλή, μέχρι να ετοιμάσω το άλλο. Να πω σε αυτό το σημείο, πως η ανατομία των θηλών μου είχε αλλάξει εντελώς. Η μία ήταν εντελώς «φυσιολογική», και η άλλη είχε ανοίξει. Αυτό ήταν, έτσι απλά, χωρίς καμία ταλαιπωρία, το παιδί μου έπιασε την πραγματική μου θηλή και θήλασε κανονικά και μάλιστα περισσότερη ώρα απ’ ότι συνήθιζε.
Εννοείται πως δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι ήταν τόσο εύκολο! Είχα πάντα δίπλα μου τις ψευδοθηλές και αν σταματούσε να θηλάζει, τις έβαζα μήπως του έφταιγε αυτό, αλλά τις περισσότερες φορές δεν τις ήθελε πλέον. Έλεγχα τις πάνες του για να βεβαιωθώ ότι πίνει αρκετό γάλα και περίμενα καρτερικά την επίσκεψή μας στο γιατρό! Το μικρό μου τσιτσίνι είχε βάλει βάρος και είχε θηλάσει πάνω από μισό μήνα χωρίς ψευδοθηλή. Η ανακούφισή μου ήταν μεγάλη και πλέον είχα τη διάθεση να θηλάσω για όσο πάει.
Μπορεί αυτό το ταξίδι του θηλασμού να μην ήταν εύκολο αρχικά, όμως άξιζε η κάθε θυσία, ο κάθε πόνος και το κάθε λεπτό προσπάθειας. Τώρα έχω ένα αγγελούδι στην αγκαλιά μου, που όταν θηλάζει με κοιτάει στα μάτια και μου χαμογελάει. Έχουμε χτίσει μία σχέση μοναδική! Αισθάνομαι ότι έκανα γι’ αυτόν το καλύτερο που μπορούσα και αυτό μου είναι αρκετό!
