Η ώρα 3:42… Κοιτάς το μικροσκοπικό του στέρνο που ανεβοκατεβαίνει ενώ κοιμάται στο πλάι σου… ποια φορά ήταν αυτή που θήλασε; Ποιος ξέρει, έχεις χάσει το μέτρημα… «Να κοιμάσαι όταν κοιμάται το μωρό», σου είπαν, να ξεκουράζεσαι…μα κάτι δεν σ’αφήνει. Μοιάζει λες και σε αυτές τις στιγμές σιωπής, μες στο σκοτάδι, παρ’όλο που νιώθεις κουρασμένη, «κάτι» συμβαίνει μέσα σου που σε ξαγρυπνά…
Πόσο πολλά συναισθήματα βρίσκονται αλήθεια μέσα σε αυτό το «κάτι». Θαυμάζεις το ανθρωπάκι που βγήκε από μέσα σου πριν λίγες μόνο μέρες…χαμογελάς, το χέρι σου γλιστράει και χαιδεύει την κοιλιά σου…σαν να σου λείπει και λίγο…μνήμες από το μαιευτήριο…θολές, κάποιες φορές κάπως δύσκολες…, η ένταση του τοκετού, το πρώτο κλάμα, η πρώτη αγκαλιά… «γίναν όλα όπως τα ήθελα;»
Προσπαθείς να διώξεις τις σκέψεις…«Τι σκεφτομαι τώρα.. πάει πέρασε, έχω το μωρό μου εδώ, αυτό έχει σημασία… πόση ώρα κοιμάται; Μήπως πρέπει να τον ξυπνήσω; Αναπνέει σίγουρα; Χόρτασε άραγε;» Νιώθεις ξαφνικά μέσα σε αυτές τις στιγμές τον κόσμο σου να μικραίνει…το μικρό αυτό πλασματάκι γίνεται το κέντρο του και η ευθύνη να το κρατήσεις ζωντανό και υγιές…ώρες ώρες μοιάζει τόσο μεγάλη… Μαζί όμως νιώθεις να μεγαλώνει και η καρδιά σου… δεν περίμενες πόση αγάπη και ευτυχία μπορεί να χωρέσει… Λες και το να γίνεις μητέρα «τεντώνει» τα όρια σου… του σώματός σου… της αντοχής σου… της υπομονής σου…της χαράς…της στοργής…Ξαναπιάνεις την κοιλιά σου…πότε θα ξαναγίνει όπως πριν… το να ξεκινήσεις διατροφή ή γυμναστική μοιάζει βουνό αυτή τη στιγμή…πώς τα κατάφερε η τάδε influencer; Τώρα που το σκέφτεσαι, δεν ήταν και άσχημα στην εγκυμοσύνη, που ένιωθες ότι όλοι σε πρόσεχαν…τώρα τα βλέμματα όλων, η φροντίδα τους έχει πάει στο μωρό… φυσικά, καλά κάνουν… μόνο που… «είμαι κι εγώ εδώ, μου συμβαίνουν πολλά…μην με ξεχνάτε…»
Γυρίζεις και κοιτάς το συντροφό σου… κοιμάται τόσο ήρεμα… το πρωί θα πάει για δουλειά…θα ετοιμαστεί με την ησυχία του, χωρίς κανέναν να τον αναζητά σηκώνοντας τη γειτονιά στο πόδι όσο κάνει ντους… έχει αλλάξει τίποτα στη ζωή του ή μόνο στη δική μου έχουν
έρθει τα πάνω κάτω;… «Μα είναι δυνατόν να σκεφτομαι έτσι;
Αφού με βοηθά τόσο πολυ…»
Το κλάμα σε βγάζει από τις σκέψεις σου …Η ώρα 4:12…Ξαναπαίρνεις το μωρό αγκαλιά, τα μάτια σου κλείνουν… «έπρεπε να είχα κοιμηθεί λίγο…» προσπαθείς να τον τοποθετήσεις στο στήθος σου… οι θηλές σου πονάνε…δεν προσκολλάται καλά, κλαίει…Απελπίζεσαι, «πότε θα ησυχάσεις επιτέλους;» και δευτερόλεπτα μετά… «τι μάνα είμαι εγώ, πώς γίνεται να νευριάζω με ένα βρέφος;»
Πόσοι τέτοιοι εσωτερικοί μονόλογοι μπορεί να γίνονται τις ημέρες (και μακριές νύχτες) εκείνες μετά το μαιευτήριο; Πόσες σκέψεις, αγωνίες και ερωτήσεις κατακλύζουν το μυαλό μίας γυναίκας την περίοδο της λοχείας; Και πόσο φυσικό και αναμενόμενο είναι άλλωστε αν αναλογιστούμε το πόσες αλλαγές έχει βιώσει.
Το σώμα της έχει περάσει μία μεταμόρφωση 9 μηνών, την εμπειρία ενός τοκετού, ενδεχομένως να ξεκίνησε το ταξίδι του θηλασμού… Ταυτόχρονα προσπαθεί να γνωριστεί με το μωρό της, να εξοικειωθεί μαζί του και με τη φροντίδα του, να μάθουν ο ένας τη «γλώσσα» του άλλου. ΄Ενας νέος ρόλος, μία σημαντική αλλαγή στην ταυτότητα κάθε γυναίκας. Ένας ρόλος που μπορεί να μην έρχεται με οδηγίες χρήσης αλλά πολύ συχνά με πολλές συμβουλές, γνώμες και νουθεσίες…Με προσδοκίες εσωτερικές αλλά και κοινωνικά διαμορφωμένες. Παράλληλα, η ζωή του ζευγαριού αλλάζει, κάποιες ισορροπίες διαταράσσονται, οι ρυθμοί της καθημερινότητας είναι διαφορετικοί. Η επαναδιαπραγμάτευση στις δυναμικές του ζευγαριού και στην αίσθηση εαυτού της γυναίκας περιλαμβάνει και ένα βίωμα απώλειας της προυπάρχουσας κατάστασης, που μπορεί να διαρκέσει αρκετό χρόνο.
Όλα αυτά έχουν σημαντικό αντίκτυπο στην συναισθηματική εμπειρία μίας γυναίκας τον πρώτο καιρό μετά τη γέννηση του παιδιού της. Και είναι σημαντικό να δοθεί η απαραίτητη φροντίδα και στις συναισθηματικές ανάγκες αυτής της περιόδου, από την ίδια τη μητέρα, από το στενό και ευρύτερο περιβάλλον μέχρι ακόμη και σε επίπεδο κοινωνίας. Πέρα από την παθολογιοποίηση των συναισθηματικών αναγκών των γυναικών και την «εύκολη» και κάποιες φορές αλόγιστη διάγνωση της επιλόχειας κατάθλιψης, νομίζω είναι εξαιρετικά σημαντικό να σταθούμε στο πλευρό των γυναικών, να ακούσουμε τις ανάγκες τους και τις ανησυχίες τους και να προσφέρουμε τη στήριξη που χρειάζονται. Αυτό θα ελαφρύνει την αμηχανία και ενοχή που βιώνουν οι λεχώνες όταν πρόκειται να μιλήσουν για τις δυσκολίες τους, φοβούμενες ότι θα κατηγορηθούν ως ανεπαρκείς. Ταυτόχρονα θα επιτρέψει σε γυναίκες που υποφέρουν από επιλόχεια κατάθλιψη να έχουν πρόσβαση σε κατάλληλες υπηρεσίες.
Το να ζητήσεις βοήθεια και στήριξη δεν σε κάνει λιγότερο ικανή ή καλή μητέρα, αντίθετα, φροντίζοντας τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου εξασφαλίζεις ότι θα είσαι ικανή να ανταποκριθείς στις ανάγκες του παιδιού σου.
